VEDA

...Ve bir gün gider.
Henüz vazoda güller solmadan,
Halýdaki þarap lekesi kurumadan,
En sevdiði þarký bitmeden gider.
Tam da sarhoþluk baþa vurmuþken,
Sözler kirli çamaþýrlar gibi ortalýða saçýlmýþken,
Duygular saçbaþa girmiþken gider.
Kararsýzlýðýn ortasýndan,
Gururun kýrýlma noktasýndan geçerek,
Aþkýn kaybettiði anda gider..
Vakti mi gelmiþtir,
Fazla mý kalmýþtýr,
Belki de gitmemeli, kalmalýdýr ama gider.
Belki bekleyeni vardýr,
Ya da bir randevusu...
Belki huzuru kaçmýþtýr,
Belki yorulmuþtur,
Belki üzülmüþtür,
Belki de kaçýyordur herþeyden,
Belki..
Ne önemi vardýr ki, giden gider iþte,
Ve gidenin ardýndan dimdik bakabilmek asalet ister.
Nereye gittiðini,
Kimde duracaðýný sormamak,
“Gitme, geri dön” diye yalvarmamak..
Kalbinin duvarýna bir çentik atýp,
Kendini biraz daha kanatýp
Belki bir kaç damlayla,
Ama asla gözyaþlarýyla ruhu çürütmeden veda etmek gerekir.
Hatta en iyisi halýdaki þarabý temizlemek,
Vazodaki gülleri topraða gömmek,
O sevdiði CD’yi de ortadan kýrýp atmaktýr.
Sonuç olarak giden gitmiþtir.
Bu sebeple kalanýn da artýk gidenden gitmesi gerekmektedir.
Ýþte bu noktada kafalar biraz karýþýr..
Okuyucu yazardaki bu ani deðiþime þaþýrýr.
Oysa yazar daha sildiði halý kurumadan gitmiþtir.
Geri de dönmeyecektir.
Hikayenin nihayetinde ise gökten üç elma düþer.
Üçü de ilk gidenin baþýna..

Sosyal Medyada Paylaşın: