YAZARKEN ANLADIM
Yazarken anladým,anlarken yazdým,
Kaðýdým kalemim alýnmamak ta.
Adýný kalbimin üstüne kazdým,
Bu yüzden yüreðim yanýlmamak ta.
Benlik kabuðunu kýrarken kat kat,
Gözümde fer bitti,dizimde tâkat,
Kutlu bir kapýya kul oldum,fakat,
O kapý kolayca çalýnmamak ta.
Bazen hâr içinde,bazen gülþen de,
Bir lâhza boþ durmaz “her an bir þen-de”
Gönlüne; aþkýnýn közü düþende,
Kendinden baþkasý anýlmamak ta.
Yollar gide gide sona erince,
Gönül benden gitti,gönül verince,
Âlem-i bekâ’dan davet gelince,
Þu fenâ mülkünde kalýnmamak ta.
Bizi baðlamýþsýn kader çarkýna,
Her iþi koymuþsun kendi arkýna,
Can gözü vermiþsin; farkýn farkýna,
Gönlümüz hükmüne darýlmamak ta.
Evvelim,ahirim,zahirim sensin,
Canýmda batýnsýn,batýna tensin,
Halk içinde buna ne derse densin,
Tevhit’siz Zâtý’na varýlmamak ta.
Örtümüz beyazdýr,örtümüz kara,
Rengine bürünen düþer mi dara?
Yaralý gönlüme açtýðýn yara,
Aðyar’in eliyle sarýlmamak ta.
Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.