Bir rüzgâr ertesinde tanýþmýþtýk onunla.
Sýcacýktýk.
Bir kelebeðin yaþam ateþi vardý gözlerinde.
Kardelenin henüz deðdiði o beyaz kubbenin tazeliði vardý ellerinde.
Dudaklarý ýslaktý, çatlamýþtý oysa.
Sanki içimde kuruyup giden þelalelerimin, en son aktýðý göllerin acýyýp, susuz kalýp, kýrýlmýþlýðý gibi.
Ben ise bir balinanýn sardalya aðýna takýldýðý misali titremiþtim
Çýrpýndýkça yoruluyor, debelendikçe güçsüzleþiyordum.
Biz onunla hiç konuþmadýk.
Gözlerimiz kitleniyordu birbirimize ama istemiyordu dudaklarýmýz hareket etmeyi.
Hafif aralýktý aslýnda, -Eee diyebilsek her þey konuþulabilirdi. Beceremedik…
Susmak daha mý güzeldi o anda?
Susup da sadece hissetmek?
Tiryakinin iftar sonrasý sigarasý gibi istiyordum onu.
Artýk bana bakmýyordu.
Yüzü denize bakýyordu, rüzgârla seviþen saçlarýný izliyordum.
Ýpek gibiydi teni!
Ellerimi uzattým artýk dokunmalýydým O’na.
Hayýr! Yapamýyordum…
Adým atamýyordum! Ayaðý demir kapan ile parçalanmýþ bir ceylan gibi.
Oysa yavaþ yavaþ uzaklaþýyordu benden.
Demirleyeceði limaný arayan bir gemi gibi.
O limana daha evvel varmalýydým.
Ama kolay deðildi. Önümde çok soðuk yollar vardý.
Týpký buz kesmiþ kalbim gibi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.