çocukluðunun izbelerinde oynarken
anlamadý ýssýzlýðýný...
martý çýðlýklarý içinde
kapamýþtý gözlerini
iþitsel bir dünyayý algýlarken
çoktan büyümüþtü
annesine sarýlmadan...
hayat bedenine büyük geldi
yabancýsý oldu giydiði kisvelerin
çocuk kaldý ruhundaki maviler
izdüþümünü süremedi...
oyalanýrken cinsel fantazilerle
aþk alnýndaki çizgileri parçaladý
ilk kez aðladý
ilk kez duydu dokunmanýn hazzýný!...
fakat...
hiç oynamadýðý bilyeleri kaybetmekten korkuyordu
hiç çýkmadýðý aðaçtan inmeye korkuyordu
katlanamadý kokladýðý çiçeðin sorumluluðuna
fýrlattý!
rahat...
emin...
fark etmedi kaybettiði renkleri...
sýrtýnda bir þehirle
deniz kalacaðýný sanýyordu
gamzesiz çukurlarýyla...
büyüdü yüreðindeki uçurum
piþmanlýk hiç bu kadar kanatmamýþtý!
yaðmur yaðdý adam!...
yalnýzlýk söyleyen plâk
kalabalýk geliyordu
ayný filmi oynarken...
unutulan bir saç tokasýnda
sakladý kaybettiklerini...
yürüdü siyah beyaz bir gündüze
gürültülü sokaklarda
ýssýzlýða doðru...
sahip olamadýðý bedenlerden
sahip olamadýðý çocuklardan
sevgi dilenecekti
ömür boyu...
21 Aralýk 2008
Atifet GEZEK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.