ŞEHİT ÖĞRETMENLER.

Bin dokuz yüz doksan üç, tunceli perteðinde.
Beþ öðretmen görevde, fakir yoksul bir köyde.
Çalýndý kapýlarý, gece karanlýðýnda.
Açýyorlar kapýyý, üç anarþist kapýda.

Gaz lambasý karanlýk, karakol çok uzakta.
Yardým eden kimse yok, öðretmenler tuzakta.
Onlarýn dört tanesi, on beþ yýldýr toprakta.
Bir tek Cemal öðretmen, o yaþýyor hayatta.

Hepsi gencecik idi, ilim irfan neferi.
Cehaletle savaþan, eðitim askerleri.
Onlar silahsýz idi, sevgiydi kalemleri.
Nasýl taradýn hain, bu yatan yiðitleri.

Ünal Atlý öðretmen, vatan sevgisi dolu.
Taþkýn Çengel gencecik, ilim irfandý yolu.
Birde Hüseyin Erol, öðretmekti sevdasý.
Birol öðretmende var, cehaletti davasý.

Dizdiler karanlýkta, yan yana bu gençleri.
Kalleþ kurþunlarýyla, biçtiler ekinleri.
Kelimeyi þehadetle, gönderdik þehitleri.
Nasýl aðlamaz anam, öðretmen anneleri.

O gün yirmi dört kasým, öðretmenler günüydü.
Al kanlarla düþtüler, onlarýn düðünüydü.
Onlar ilim neferi, peygamberin gülüydü.
Þehitlik mertebesi, en þerefli ölümdü.

Ýçim yanýyor içim, türkmendaðlý þairim.
Asker öðretmen polis, onlar benim þehidim.
Bu kutsal vatan için, can veriyor meyhidim.
Damarýmda kanýmsýn, yiðidim öðretmenim.
Bayraðýmýn alýsýn, þehidim öðretmenim.


Sosyal Medyada Paylaşın: