ÖZLEDİM...

Gurbetin soðuk koynundayým
Yine aklýma düþtü sýla...
Öyle çok aný var ki
Yazsam sayfalar yetmez..
Taþýný,topraðýný özledim
Sabah-öðlen-akþam çalan
Fabrikalarýn siren seslerini
Buram buram körfez kokan
denizini özledim...
Körfezden otobüse binip
Halkevinde inmeði
Piþmaniyesini,saray helvasýný özledim...
Fethiye caddesinde dolaþmayý,
üçlerde lahmacun yemeði özledim...
Fevziye camisinin avlusundaki
güvercinleri özledim...
Saat kulesini,acýsuyu özledim...
Deðirmendere sahilini,maþukiyede
balýk yemeði özledim...
Annemlerin balkonunda oturup
karþýlýklý içtiðimiz çaylarý
tüttürdüðümüz sigaralarýn
dumanýný özedim...
Annemin mezarýný,baþtaþýný özledim...
Deprem sonrasý gidenlerin ardýndan
döktüðüm gözyaþlarýmý özledim...
Okulumun bahçesini
arkadaþlarla kaçýp sigara içtiðimiz
köhne pastaneyi özledim...
O iki katlý eski evi,
sobanýn üstündeki kestaneleri özledim..
Akrabalarla her yaz sahilde
yaptýðýmýz piknikleri özledim...
Anneme hiç sevmediði halde
ilk defa hamburger yedirmeði
baþardýðým günü özledim...
beni kýrmayýp yemiþti rahmetli..
Demiryolu caddesinin eski halini,
çançanlar kapandýðýnda katarlarýn
geçmesini sabýrla beklediðim
günleri özledim..
Çocukken karþý sahilde denize
girdiðimiz günleri özledim...
Özledim de özledim...
Hasretim azalmýyor yazmakla
Asýl memleketim deðil ama
yaþanmýþ okadar þeyden sonra
artýk memleketim benim...
Üç yýl oldu körfezden ayrýlalý
burada herþey yabancý
topraðý, taþý, insanlarý..
hiç bir þey ifade etmiyor bana...
Bilmem ki ne zaman geçer bu sancý...

Sosyal Medyada Paylaşın: