Kayıp Diyar

“Sevgi” dedim
Güneþi gösterdi…
Huþu içinde eðildi baþý
Sessizce selamladý topraðý


“Merhamet” dedim
Gülümsedi…
Evreni gösterdi
Sonra, seyre daldý âlemi


Güneþe uzandý ellerim
Ýçimden aðlamak geliyordu
Belki de aðlýyordum
Seslendim kutuplardan “güneþ ýsýt beni”


Ýki soru ve iki cevabým vardý artýk
Çaðrýlmýþtým kayýp diyardan
Güneþi götürecektim
Filistinli yetim çocuklara
Afganistan da karlarý eritecektim
Irak’ta doðacaktým tekrar


Yer gök birleþmiþti sanki
Evler harap, yollar harap, yüzler harap
Gözlerde tefekkür çakýlý mezar taþlarýna
Yaþ henüz yedi
Gökyüzünü tutup kaldýrmak ister gibi
Uzatýyor ellerini semaya
Kayýplar, isimsiz mezarlar yükseliyor
Omuzlarýndan


Gökyüzü parçalarýný arýyorum
Daðýnýk saçlarýndan
Yýldýzlar sönmüþ, ay dökülmüþ
Güneþi de bir türlü oturtamýyorum yerine
Çaresiz bakýyorum kimsesizliðe
Diz çöküyorum karþýsýnda yetimin


Gülümsüyor bana kýrýk dökük
Gözlerinin içinde hapsolmuþ ýþýk sönmek üzere
“Güneþ” diyor
Susuyor
Býrakýyorum artýk kendimi
Gözyaþlarým kan kokuyor


Sosyal Medyada Paylaşın: