-Başlıksız-

N’ ye…

“oysa bir umuttu hep, kalbi besleyen…”
Umud-u zulmete dönüþmeden.
Senin ellerini ellerine kenetlediðin,
Senin gözlerinde huzur bulduðun,
Sevdiðin, seviþine hayran olduðun
Ölürdü utancýndan
Bilebilseydi bu umutlarý…

Yazýlanýn ötesinde bir yazý yoktur deðil mi?

Kim derdi ki uyumayan gecelerin,
Uyutmayan günlerin,
Biten kalemlerin ahirine
Perde-i zulmet çekilsin?
Sen mi öldün aþkýn için?
O mu yaþadý sevdiðinden?
Ben mi dedim yak canýmý
Ve tüterken çek git, bedenimden?

Bir yarýn varsa tesadüfen karþýlaþacaðýmýz,
Aslýnda, tesadüfî olmayacaðýný çok iyi bildiðim bir yarýn,
Gözümün bebeklerine batan,
Gözümün bebeklerini aðlatan,
Gözümün bebeklerini öksüz býrakan sen,
Hala muktedirsen utanmaya
Dahi kahrolmaya,
Utancýndan kahrolasýn e mi?
Gördükçe gözlerimde öksüz bebekleri…

Sosyal Medyada Paylaşın: