KANDIR BENİ ANNE

Ben o küçük çocuk deðilim.

Soðuk havalarda üþümeyelim diye
Yorganýn altýnda tavþan yapýp bizi
Bir dilim mandalinayla avuttuðun
O küçük çocuk deðilim anne.

Kar yaðardý hani senin dediðin gibi
Adam boyu sarkýtlarýn olduðu
Yollarda yürümeye korktuðumuz
O eski kýþlarda yok þehrimde.

Akþam eve gelirken babam
Geç kalacak mý korkusuyla aðlayan
Uyutmak için baþucumda masal anlattýðýn
O küçük çocuk deðilim anne.

Mektuplarýn sonuna
Kestane kebap acele cevap diye yazdýðýmýz
Ve yýllarca gelmeyen ucu yanýk mektuplarýn
Pencere kenarýnda aðlayan bulutlarýna bakan
O küçük çocuk deðilim anne.

Þimdi benimde saçlarýmda aklar
Yýldýzlar gibi oynaþýyorken
Gözümdeki yaþlar
Okyanuslara ulaþmaya çalýþýrken
Ve bir ekmek için sabah akþam
Kavga verirken hayat denilen
Koca bilmecenin içinde
Elimde sigara
Dönüp gecenin karanlýðýnda
Seni ararken
Bir o kadar da anne gibi
Sevgili dediðim vefasýz
Yokken
Ellerim üþüyor,
Düþlerim sýzýyorken
Hayatýn anlamýný
Bir Eflatun kadar çözememiþken
Ve bir o kadarda Nietzche’nin
Neden aðladýðýný bulamamýþken
Ýblis’in Adem’e elma yedirmeye
Çalýþtýðýný sorgulamamýþken
Bir ekmek için anne
Gün denilen zaman içinde
Savaþ veriyorum.


Þehrimde eski yaðmurlarýn
Ve aþkýn sýzýsý yokken
Gelip beni soðuk odamýzda
Tavþan yapýp yeniden
Bir mandalinayla kandýrsana anne.

Senin o küçük çocuðun olmayý özledim anne.

M.S./2008
Kahramanmaraþ
Sosyal Medyada Paylaşın: