bo
Dönmeyi Bırakmaz Dünya
Kadýndý, eþti, anaydý
Ayaklarý altýnda cenneti taþýyandý.
Erkekti, kocaydý, babaydý
Zincirin ilk halkasýydý...
Dudaklarýnda tebessüm, yüreklerinde sevgi
Okþadýlar gölgemizi titrek mum alevinde
Öpüyorken gözlerini uyku
Þarkýlar söylediler gün ýþýðýna.
Ayrýlmadý elleri ellerimizden;
Ne karanlýðýn iniltisi,
Ne de umutsuzluðun sesinden korktu
Bahara çiçek, yalnýzlýða dost yürekleri...
Sarardý küskün gençlikleri,
Yok oldu çelimsiz düþleri.
Yenik düþtüler devrilen yýllara;
Yaþlandýlar, hastalandýlar,
Kimi zaman þimþekler çaktý emanet arzularýna
Kimi zaman yaþ döktü bulutlar gecenin gözünde...
Sinsice uzaklaþan zaman,
Islak yüzlü bir ana,
Beli bükük bir baba býraktý geride! ...
Nereye koyacaktýk onlarý? Bulunmalýydý bir çare...
Bizimdiler, bizdendiler
Candýlar, canandýlar...
Çabuk unutmuþtu küf tutmuþ yüreklerimiz,
Yýllarýný çaldýðýmýz,
Özlemlerini susturduðumuz,
Ve ezgilerini yavaþlattýðýmýz
Bu deðerli varlýklarýmýzý...
Gitmeliydiler bizden! ... Ama nereye? ...
Yer bulundu, sorun çözüldü;
Bir yatak, iki de iskemle,
Sarý çiçekli kýrýk bir masa
Ve sývasýz dört duvar! ...
Ýþte yuvan;
Ýþte HUZUR EVÝn
Anacýðým-babacýðým! ...
Her boydan, her huydan arkadaþ;
Eðlen, keyfine bak, meraklanma bizden yana
Geliriz arada, bayramda-seyranda,
Öper elini, alýrýz duaný! ...
Kýrýlmasýn yüreðin...
Bunlar çocuklarým, bu da alýn yazým:
Beþ yýldýr buradayým, huzur içinde ömrüm.
Kimseye yok minnetim, düþe-kalka büyüyorum
Sarýldýkça acýlara gece-gündüz uyuyorum! ...
Yalnýzlýktýr dostum! ...BEN onunla yaþýyorum...
Boðazýmda düðüm düðüm hýçkýrýk,
Kulaðýmda yalnýzlýk sesi
Düþmüyor dilimden hasretlik þarkýsý...
Elimde kýrýk bir saz, kaderime çalýyorum
Çarptýkça kalbim þükredip aðlýyorum! ...
Kadýndý, eþti, anaydý
Erkekti, kocaydý, babaydý
Yüzünde nuru, gönlünde hüznüyle
Dilsiz yalnýzlýðýn bekçisi,
Karanlýðýn güne açýlan penceresiydi...
Öyle uzak ki þimdi onlar için;
Deniz, kum, Güneþ,
Çýðlýðýný gizleyen derin dalgalar;
Martý sesleri, kum taneleri, denizle sohbet...
Öyle uzak ki;
El öpmeler, bayram kutlamalar...
Suskun artýk hüzün yüklü o yürekler;
Iþýðýn aydýnlattýðý kadarýný görebiliyor,
Duymalarý gerektiði kadarýný duyabiliyorlar
Ve kader deyip yanýyorlar...
Canlarýmýz, analarýmýz-babalarýmýz;
Ne kadar da küçülmüþüz, büyüdüðümüze inanýrken
Ve ne kadar da alçalmýþýz
Sizi bizden ayýrýrken...
Ki sen anacýðým; dokuz ayýný,
Gecesini gündüzünü bana veren
Tatlý dilli, güler yüzlü meleðim
Sýðdýramadým seni bir odaya,
Sýðdýramadým daralan yüreðime.
Affet! ...
Ve sen babacýðým; yüreði sevgi dolu eþsiz insan
Karýnca misali çalýþan, doyuran, her an yanýmda olan
Yazýklar olsun bana, bir yer bulamadým sana.
Affet! ...
Býrakýn;
Utanç yaðsýn bu bedeni taþýyan köhne yüreðime,
Utanç yaðsýn gece yarýsý sessizliðime
Ve utanç yaðsýn büyüðe saygýyý, küçüðe sevgiyi unutanlara...
Her düþenin ardýndan, olur elbet bir düþen! ...
UNUTMA! ...
Dönmeyi býrakmaz dünya...
Rukiye Çelik
15.12.2008 09:52:00
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.