EYLÜL YAĞMURLARI

“Son bahar yangýnlarý, gözyaþýyla söner mi,
Bir son baharda giden, bir hazanda döner mi...”
******************
Çýðlýk çýðlýk bir eylül, tüm sessizliði bozan,
Çiçek dalda kurumuþ, gülün boynu bükülmüþ...
Bu son bahar, kim bilir, belki de bu son hazan,
Sararan o yapraklar, belki son kez dökülmüþ...
Boz bulanýk dalgalar, öfkeli, kül renginde,
Ayýn þavký kaybolmuþ, karanlýk bir enginde...

Bir tufan habercisi, gökyüzünde bulutlar,
Kuru topraða inat, saðnak saðnak yaðýyor...
Sanki hicraný içmiþ, çökertilmiþ umutlar,
Elem dolu yüreðe, nispet yapýp aðlýyor
Her damlada yüreðe, gökten bir çýð düþüyor,
Rahmete hasret yürek, her damlada üþüyor...

Bu yaðmur, yürekte yananý söndürür mü?
O da gözyaþým gibi, bir çukura akacak...
Sadece “gelir” demek, gideni döndürür mü?
Gözler yine hüzünle, o yollara bakacak...
Her hazan geliþinde, gözyaþýyla titremek,
Bir avuç kýzýl gülle, umutsuzca beklemek...

Hazan acý, hazan yas, hazan ayrýlýk demek,
Son bahar yaðmurlarý, neler götürdü benden...
Aðlaþan her eylülden, hala vuslat beklemek,
Yüreðimi, hazanlar koparttý bu bedenden...
Aðýt dolu, yas dolu, dilimin her hecesi,
Güneþin son batýþý, gece, vuslat gecesi...

Sanmam artýk tükensin, gönüldeki yeis, yas,
Eylül yaðmurlarýna karýþsýn, aksýn, gitsin...
Sanmam yaðmurla sönsün, yürekte o ihtiras
Kim istemez gözlerden akan bu yaþlar bitsin...
Eylül yaðmurlarýyla nefrete dönen sevda,
Sanma unutulur da, hazanla eder veda...

Sosyal Medyada Paylaşın: