Annem, Nerdesin?
-Hani , kadýnlar günü deniyor ya, her kadýn madem bir gün anne olacak... "Anne"lerine duyduklarý sevgiyi sýcacýk tutsunlar yüreklerinde ve doðursun-doðurmasýn yavrulara sunsunlar. Lütfen...-
anne olmak ne demek
desin bana yüreðin
desin bana ellerin...
annem uzakta benim,
gelemiyor yanýma...
tutarým elimi annemin de
giderim anneme,
sarýlýr koklaþýrým
döneriz evimize.
ben küçük bir çocuðum,
almýyor aklým bunu.
neden herkesin annesi bir,
neden bende iki anne....
geceleri yatýyorum,
annem okþar saçýmý.
gözümü kapatýyorum,
düþümde annem var,
sallýyor beni beþikte.
annemin saçlarý altýn sarýsý...
uyanýyorum öpüyor beni annem.
simsiyah saçlarý
ne güzel parlýyor annemin.
yarýn anneler günü,
elimde tek bir gül var,
kime vereceðim...
annem, nerdesin?
-------------------------------------
Bir Adam ve Ýki Kadýn
Sarýp sarmalanan bir sevgiydi bu. Duyduðu diðer aþklardan hiç de farklý deðildi.Tüm sevda öykülerinden bir esinti vardý sanki onun kývrak zekasýnda, içten gülüþünde, arzulu gözlerinde. Elini tuttuðunda caný giderdi. Al dedi bir gün, al ömrümü...ver ömrünü. Gel birlikte ak pak olalým, geçsin yýllar. Nasýl da çabucak karar vermiþlerdi. Ýþte bir evdeler. Kapattýklarý kapýnýn içinde sevgi ýþýðý vardý. Savuruyordu mutluluk onlarý birbirlerine. Ne kadar zaman geçti, ne oldu...Daha kucaklarýnda bebecikken ikinci yavrularý, neden soðudular birbirlerinden bilemediler. Bir buz daðý girdi sanki aralarýna. Ne iki yavrunun sevgi dolu gözleri, ne adamýn ümitle kadýna bakýþý tutamadý kadýný o evde...Gitti. Ardýna bakmadan. Yýkýntýlarý ezerek, bir damla gözyaþý dökmeden gitti.
Bomboþtu duvarlar. Soðudu oda. Yalnýzlýk sardý bedeni. Týrmandý soluk. Tiz çýðlýklarý çocuklarýn, birbirine karýþtý...Olmadý. Süremedi bu yalnýzlýk. Gitti ardýndan...Uzaklýklarý aþarak. Elini tuttu yüreðindeki sevginin sýcaklýðýyla.Dön dedi, gene bir olalým. Ýki kara göz bekler yuvada seni. Olmaz dedi kadýn, bunaldýðýný diyerek. Küçük kasabanýn boðucu havasýndan kopmanýn verdiði rahatlýkla, kentin sokaklarýný adýmlarken. Olmaz, dedi. Dönemem. Sen gel, dedi. Adam, baðlýlýktan söz etti,anam dedi. Olmadý. Bir olamadýlar. Döndü yýkýk omuzlarý ile adam, yuvam diyemediði eve. Duvarlar aðladý acýsýna. Çocuklar anlamsýzca bekliyorlardý anneyi.Ve bir anne buldu onlara. Gül yüzlü, ipek saçlý, sevecen....Bir de kardeþ deyip saracaklarý can. Hayat akýp gitti kendince. Çocuklar, ’ iki annemiz var bizim’ diyorlardý yeni gelen annelerine sevgiyle sarýlarak.
Otobüsteki adam da duydu çocuðun bu sözünü, yanýndaki kadýna derken:’Ýki annem var benim. Bu, üvey. Yanýndaki de kýzkardeþim. Öbürü de onun, aslýnda o da kardeþim.Biz, her hafta sonu annemizin yanýna gidiyoruz. Bu annem götürüyor bizi anneme. Biz annemde kalýyoruýz. Sonra bizi alýp geri getiriyor annem, evimize.’ Annem, derken çocuk eliyle ön koltuktaki kadýný gösteriyordu sevgiyle.
Adamýn kafasý allak bullaktý. Bu, nasýl bir iþti? Annelik neydi? Anne olmak neydi?
Otobüs köþede durdu. Sarý saçlý, kýsa boylu bir kadýn bekliyordu gözlerinde sevgiyle. Çocuklarý ellerinden tutup indirdi anneleri, öpüþtü iki kadýn ve anneleri; çocuklara sarýlarak ’Yarýn beþte alýrým, altý otobüsü ile döneriz. Çocuklarýma iyi bak. ’dedi.
Çocuklar annelerine sarýlýp giderlerken kadýn, otobüse geri döndü; oðluna sarýldý sevgiyle ve el salladý yavrularýyla annelerine.
29.4.2006
Serap Hoca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.