Bir gül kanýyor acýdan,
Gonca çatlar utancýndan,
Sorma bir þey anlamadan,
Gülün zamaný deðildi.
Sevsem de gülün alýný,
Yüklensem de vebalýný,
Eðerken bana dalýný,
Kim olduðumu ne bildi?
Düþtüm zamanýn moruna,
Baktým çýkamam yarýna,
Uðramadým diyarýna,
El eder uzaktan þimdi.
Bir gün düþerken sarýya,
Ýndirdi beni yarýya,
Merhem olmadý yaraya,
Amma da hayýrsýz dedi.
Bu gönül neden avare,
Yarýlýrken dere dere,
Akar vurulduðu yere !
Olur sonra korkak kedi.
Kalkarken beyaz bayraðý,
Sýrtýndan kaldýrýr daðý,
Her sevdanýn var bir çaðý,
Herkes bildi, o bilmedi.
Bil þimdi, baþým belada,
Kuþatýlmýþ yalnýz ada,
Sayýklýyor bak komada,
Neden söz verip gelmedi ?
Bak haset içinde gonca,
Bükülüyor yonca yonca,
Bir gün gelip de duyunca,
Boþ kalan benim elimdi...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.