düþ yorgunu kýzýl ýþýklar vurur bir akþam üstü beyaz dallarýna... farkýna varmak aðýr gelir bazen, sonbaharýn bittiðinde teslim olduðunu görmek kýþýn yorgunluðuna... üþümek en kötüsüdür sevgilinin kollarýnda yalnýz kalmak gibi oysa baþkasýna ihtiyacýn olmadýðýnda nasýl bir his yokluðunu hissetmek, hic sahip olmadýklarýnýn. ya ait olamadýðýn o yerleri özlemek? üþümek en güzelidir kayboluþlarýn sarýlýrken kendine hayallerini yakýp içinde ýsýnýrken derin bir iç çekip sönmesin diye ateþin, nefesini usulca dudaklarýnýn arasýndan býrakýrken... uyanmasýn diye sevgilini öpmeye bile kýyamazken üþümek o gecenin sabahýnda diðer yarýsý boþ bir yatakta uyanmak gibi bu bir rüya deyip uyanmamaya çalýþýrken....
Sosyal Medyada Paylaşın:
LostsouL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.