yaðmurun sesi var buðulu camda
bir rüzgar uðultusunda akýyor karanlýk sokaða
kendi dilediðince kendi istediðince yol alýyor
o dar yokuþun baþladýðý yerden
sokak lambasýnýn yanýndan kayýp
sen kokan senle dolan
o küçük ama þirin bahçesinde beraber sabahlara kadar oturup
uzun uzun sohbet ettiðimiz
yaz akþamlarýnda sýrt üstü yere uzanýp yýldýzlarý seyrederken
yüksek seslerle düþler kurduðumuz
o asmasýna hayran olduðum o kirazlarýndan hep tattýðým
seni ilk öptüðüm o pembe köþke doðru
yaðýyor yaðmur akýyor gözyaþlarým
kalbimin en ince sýzýsýna
ve ben;
yine hala ordayým dar yokuþun baþladýðý yerde
hayallerim yine elimde gökyüzü aðlýyor benimle
sen sen diye dolaþtým günlerce
aþký virane oldum kendi gönlümde
ne olur ne olur dur gitme korkarým
korkulu soðuk kimsesizlikte
ellerim tenine hasret sarýlmak istercesine
koþuyorum hayalinin peþinde
yalnýzým oysa koskoca mahallede
dilenciyim sayende para deðil dileðimdin
sendin yaradandan tek istediðim
sonsuýza dek seveceðim seni bebeðim.....
vkeskin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.