Yeni cami önünde, çok sessiz bir andý...
ruhum hüzzam bir aþkýn rýhtýmýna dayandý...
kimsesiz gözden ýrak, kendime ermek için,
dönüverdim sýrtýmý coþkusuna haliç’in.
günah dolu gölgemden ürktü, uçtu güvercinler
ellerimi baðladý Fatiha’dan perçinler.
piþmanlýkla kovarken gökkubbeden sisleri
yürüdüm gerilerde býraktým dehlizleri.
içimden "dön" der gibi fýsýltýlar gelmekte
fýsýltýlar...zihnimin kararýný çelmekte
eðilip deðiyorken secdegahýma yüzüm
haliç’in rüyasýnda geziniyordu gözüm
karanlýða küfredip perdeyi açýyorum
kendime secde edip, kendimden kaçýyorum...