bir ayrılık hikayesi

karlý istasyonda bir küçük çocuk
konuþmadý, sessiz bekledi biraz
eðildi, döküldü yaþ boncuk boncuk
gözleri kýrmýzý, kar yerde beyaz

kaldýrdý yapamacýk bir el salladý
boþandý aniden içinde umman
ve döndü akan yaþý sakladý
anladý hasrete beþ kalmýþ zaman

þahlandý köþeyi dönene kadar
korktu geri dönüp bakarým diye
dolaþtý göðsünde kor damar damar
yapamadý, son kez baktý geriye

gördü trendeki nemli gözleri
saplandý baðrýna palsý bir býçak
tanýrdý bu gözleri eskiden beri
her zaman mahzundu, her zaman sýcak

bir avuç nefes çekti ayazdan
isteksiz isteksiz ardýna döndü
tren çýðlýðný kustu birazdan
yýkýldý direkler, ýþýklar söndü

"oldu mu" dedi "ya, oldu mu böyle"
keþkeler dolandý ayakalrýna
"bari bir cümleyle sevgini söyle,
ki dönmek faydasýz tren garýna"

duraksadý birden olduðu yerde
bekledi uzun bir nefes arasý
gece siyah salon, kar beyaz perde
ve can bulu birden düþ sinemasý

hatrýna düþmüþtü ilkokul yaþý:
okul bahçesinde bir kavga baþlar
ve kara çocuða vururlar taþý
görünce gözünce yaðmurlar baþlar

hýçkýrdýkça dolar yüreðine kin
yumruðu taþ gibi, yaþ sicim sicim
bir taþ kapar yerden atamaz lakin
yerde yatan caný, vuransa yetim...

yýllardýr bu kadar hüzünle dolu
ilk defa görmüþtü kara gözleri
irkildi, doðruldu gözledi yolu
yürüdü, zihninden kovdu sisleri

düþler karanlýktý kaldýrýmlar loþ
dur durak yoktu hýçkýrýklarda
dev gibi gövdesi yorgun ve sarhoþ
hiç böyle olmamýþtý ayrýlýklarda

karþýsýndaydý iþte evi, sokaðý
kaldýrdý baþýný evi gözledi
yandý yüreðinde hasret çýraðý
en son tutunduðu eli özledi

bir avuç kar aldý terli eline
susturmak için hýçkýrýklarý
olanca hýþmýyla çarptý yüzüne
silindi gözünden cam kýrýklarý

böyle yapmalýydý eve varmadan
aðlamak izleri silinmeliydi
annesi kapýyý açtýðý zaman
"utanmadan aðladýn mý" dememeliydi

kapý aralanadý, dedi annesi:
"bu kadarcýk mýydý sende adamlýk?"
"ana" dedi " deðil bildiðin gibi,
bu defa biz onla güzel ayrýldýk"