ZAVALLI ÇOCUK

Acý bir ses iþitiyorum
Ýstanbul’un sessiz sokaklarýnda.
Simiit diye haykýrýyor, bir çocuk.

Sonra arkasýndan kabaca bir ses,
Çabuk gel lan, buraya çabuk, diyor:
Abbas bey’in kapýcýsý,
Çabuk diye haykýrýyor durmadan.

Koþmak istiyor ayaklarý çýplak yavrucak,
Satmak istiyor simitleri çabucak.
Daha varmadan kapýcýnýn yanýna,
Dünyalar yýkýlýyor baþýna.

Defol buradan haydi bas diyor,
Kapýcý dursun.
Aðabey diyebiliyor çocuk:
Ne yaptým? Ne yaptým? Diyebiliyor ancak.

Köþeden baþka bir simitçi çýktý iþte.
Ayaklarýnda, paramparça lâstik ayakkabýsý.
Ceketinin bir kolu da yok üstelik.
Saçlarý darmadaðýn
Oldukça periþan mý? Periþan yavrucak.

Arkasýndan: sabahýn sesizliðini delen bir ses.
Simit! Diye haykýrýyor derinden.
Sonra; fýrlýyor dýþarýya Abbas Bey’in kapýcýsý.
Simitçii! diye kükrüyor, kýzgýn ve alaycý.

Uçuyor âdeta, zavallý çocuk.
Nazikçe selâmlýyor kapýcýyý hemencik.
Taze mi? Lan diyor, kapýcý Dursun.
Cevap beklemeden, uzatýyor elini simitlere,
Ver on tane diye gürlüyor, kapýcý Dursun.

Buyur abi, buyur, buyurun diye
Uzatýyor simitleri, çabucak.
Arkasýndan: al! Diye bir ses!.

Sevinerek topluyor yerden;
Neþ’e dolu,
Gülerek topluyor paralarý.
Zavallý çocuk!!!!.

************Ali KILIÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: