EY YOLCU

Ruhlar âleminde çekirdek oldun.
Ana rahminden dünyaya filiz saldýn.
Çocukluk taliminden geçtin.
Gençlik zindeliðiyle yýlmadan susuz dallara, budaklara ab-ý hayat oldun.
Bir zaman geldi ki, yeni açan filizlere örnek oldun.
Yýllarýn verdiði tecrübe ve birikimi onlara sundun.
Hem de hiç esirgemeden…
Sýkýntýlarýnda yoldaþ, sevinçlerinde arkadaþ oldun.
Ve en önemlisi, onlara hakký anlattýn, hakikati anlattýn.
Mütehayyir akýllara yol oldun, mütehavvil hallerine sabit bir hüsn-ü misal oldun.
Hem sözünle, hem özünle konuþtun.
Hiç yýlmadan, usanmadan koþturdun.
........

Ve bir gün…
Ömür yýlýnýn sonbaharý geldi.
Yapraklarýn sarardý-soldu, dallarýn birer birer kurudu.
Gözlerin görmez, dilin dönmez oldu.
Bütün bunlar bir gidiþ alametiydi.
Ama sen “Olsun!” dedin.
Çünkü sen biliyordun ki!
Bu gidiþ aslýnda gidiþ deðildi, asla gidiþti.
Dünya görevinden paydos edip ücret almaya geçiþti.
Sýkýntý, keder, hüzün, üzüntünün son bulmasý;
Sevinç, mutluluk, saadet ve huzurun baþlamasýydý.
Sevdiklerine kavuþmaya;
Sevmediklerinden uzaklaþmaya bir gidiþti.

Evet Yolcu!
Ne mutlu sana ki,
“Ebediyet” meyvesini yetiþtirmeyi baþardýn!
Ne mutlu senin gibi bu huzura varana!
Ne mutlu Cennete vasýl olana!
Ve Cemalullah’la pür-nur olana!

Ýkram Arslan



Sosyal Medyada Paylaşın: