Ey Gül; gözlerimin obruðunda
karýncalar gezinsin ki ben masumum.
Yüzündeki melale sebep bensem,
yarama ateþ düþsün, ruhuma ölüm.
Ellerimin suçluluðu,
gözlerinde yaðmurlara sebep olmasýn.
Ferhat’a öykündüm bir an...
Mürþidim Kays’a and olsun ki, yâr’sýzým.
Bir kývýlcým düþünce bakýþlarýndan avucuma,
Yýkýldým orta yerine kehkeþanlarýn
Ey Gül;
Gülümsemenin sendeki rengi ne kadar mavi...
Biliyorum ki ellerin dua çiçeði kokardý,
Gözlerin ise yýldýz yýldýz ürkek.
Ah...
Vahada kýzýl bir kum tanesi
yüreðimdeki bu yara.
Can kokulu merhabanýn
elvedasýna mimar ben miyim?
Beni gönderme senden ey Gül...
Yeter ki korkaklýðý al gözkapaklarýmdan.
Seni sevmenin ilk baharýndayým henüz.
Bir masumiyet þarkýsý yazdým sana
Dinler misin?
"Seni seviyorum" dersem,
Bana "git" der misin?
...
Ey Gül;
Neden aþk hep anka kuþunun kanatlarýnda?