Beyaz kerpiçten bir ev, yeþil bir bahçe,
Aðaçlarda, kuþlarda esrarlý lehçe.
Yerlerde boyun eðmiþ mor menekþeler,
Edâlý sümbüllerde güle iþveler.
Dallarda iri iri etli kirazlar,
Sandým kan kýrmýzýsý dolgun dudaklar.
Armudun güçlü kolu sarmýþ elmayý,
Rüzgâr estikçe sanki çeker halayý.
Ortada koca havuz, büyük pervâne,
Böcek, kuþlar, arýlar; amma hengâme.
Gölgelerde neþ’eli kalabalýklar,
Mangallarda kýzaran alabalýklar...
Yavaþ yavaþ inince akþam loþluðu,
Gölgelerin, içlere iþler boþluðu.
Güne vedâ ederken el edip kuþlar,
Terkediliþ türküsü hüzünle baþlar.
Âniden ürpertince lôþluk, serinlik,
Geri kalan kopkoyu neftî derinlik.
Yalnýz kalýp yüreði daðlayan bahçe,
Gittikçe ýssýzlaþan, aðlayan bahçe...
Hâlenur Kor
3 Kasým 2001
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.