ÇOCUKLUĞUM...

Bir gün þehrin sokaklarýnda,
Belki on yýl aradan sonra,
Karþýma çýktý çocukluðum...

Gülüþü aydan, yüzü ýþýktan,
Söyleyiþi candan çocukluðum...

On üçüncü doðum günümde,
Bir köþede aðlarken öylece,
Dönüp arkama bakmadan hem de
býraktýðým çocukluðum...

Yüreði sevgiden, ruhu ipekten,
Hayali selden çocukluðum...

Elinde bir lastik top çoktan patlamýþ,
Üzerinde elbisesi yer yer yýrtýlmýþ,
Saçýndaysa tacý papatyadan örülmüþ,
O papatyalar ki yýllar önce kurumuþ.

Tertemiz gözleriyle gözlerime baktý,
Masum çocuk gözleri ýþýl ýþýldý...
Yanaklarýnda kurumuþtu artýk gözyaþlarý...
Neden gittin demeye cesareti var mýydý?

Beklemeden kaçtým ordan
Yine terk ettim onu...
Yüreðim yitenlere dayanmýyordu...

SERAY ANIL, 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: