Oturdum uzun zaman, umutlarýmla düþlerimle konuþtum. Seni þikayet ettim belki, belki anlattým her þeyimi. Dudaklarým da sigaram son nefesim, kulaklarým da ismin, elim de resmin. Ve bir ses... sükutu falçatayla yararcasýna, ve bir ürperti... ecinniler beynime dolarcasýna. Kývrandým korkuyla, aþkla karýþýk ve tanýdým o sesi ruhuma alýþýk. Hayalin di gelen gülüm, hayalin. Bembeyaz elbiseni giymiþtin yine. Elimde sana yazdýðým mektuplarým ve umutlarým.
Bir kýrbaç gibi indi sözlerin yüzüme. Ver diyordun, haykýrýyordun. Anladý ki umutlarýmý, düþlerimi de istiyordun. Direndim, kývrandým vermemek için, elimden geleni koymadým ardýma, seni gülüm seni dahi ortak etmedim derdime. Öyle ya, umutlarým, düþlerim bende kalmalýydý. sen yoktun, sen olmadýn madem, bari onlar benim olmalýydý. Bir hüsran çatlatýrcasýna bir kin, silindi gözlerimden suretin, hayalin ve sen geldiðin gibi gittin...
Abdullah Ecevit
Sosyal Medyada Paylaşın:
abdullahecevit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.