Çatýnca sen kaþýný, Ýçtima alanýnda Sahipsiz kalan tüfekler gibiyim. Ýçi ateþ dolu, Buluþmuþlar fakat. En masumu Kirpiklerinin üstünde senin.
Mavi kablo fabrikasýnýn yanýndaki Kibrit kutusuna benzeyen Evlerin arkasýndan, Uzun, çelimsiz, Seyrek sakallar gibi fýþkýran Yapma aðaçlarýn arasýndan, Yürüyorsun sen. Uzaklaþýrken hep El sallýyorsun bana.
Büktüðünde sen dudaðýný Çerez tabaðýnda Yalnýz kalan leblebiler gibiyim, Küçük esmer bir bademin Etrafýný sarmýþ.
Yemekler bozuyorum sana. Yapayým derken inatla Affedersin diye belki beni.
Evimin mavi boyasý, Ýkizi ruhumun. Sen yokken Farkýnda deðildim Nerede durduðumun.
Þimdi farkýndayým nerede durmayacaðýmýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
bentimucin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.