-Başlıksız-

Zorla evlendirdiler beni, küçük yaþta.
Gülüyordum, çünkü çocuktum.
Çocuksu bir tebessümün altýnda yatan,
Aile baskýlarýndan ve zorla evlendirmelerden çocuksu bir evcilik tadý çýkaran,
Belki de çýkarmak zorunda kalan,
Ama bir o kadar da hala çocuksu olan ben...
Ayaðýndaki pýrangalara, "ama benim terliklerim çok güzel, deðil mi amca?" hissiyle bakan,
Ýçindeki fýrtýnalarý, adeta dalgasýz bir ölü deniz gibi, ilk defa görmüþcesine, tutarsýz bir þaþkýnlýkla karþýlayan,
Her þekilde hayattan umarsýz ama bir o kadar da gerçekçi olmaya çalýþan ben.
Gerçek, koluma taktýðým müstakbel eþimin elindeki nemli soðukluk kadar gerçek.
Sen hiç üþüdün mü, sýcak bir yerde bile?
Sýcaklýðý hissetmen gereken yerde, buz hissi ile ürperdi mi için, titredi mi?
Sanki yanýmdaki hayat arkadaþým deðil, hayatýmýn sonunda, ölünce hissedeceðim bir ceset soðukluðundaydý.
Adeta ben, ölümle, bir ölüm boyu beraber olmak için evlendirilmiþtim, "bir kefende" misali...
Ben, artýk ben deðildim sanki.
Sosyal Medyada Paylaşın: