TOPRAK

TOPRAK

Toprak diye düþtük kara sevdaya,
Yüzyýllardýr bunu böyle bilmiþiz;
Koyduk baþýmýzý ulu davaya,
Türk oðluyuz demir daðlar delmiþiz.

Ahde vefa ettik kýzýl elmaya,
Alparslan la girdik Anadolu’ya;
Kimimiz atlýydýk kimimiz yaya,
Bir hilal uðruna kurban olmuþuz.

Esme deli rüzgâr, deðmesin hazan.
Kýbrýs ta gözyaþý dide-i suzan,
Sevgidir vataný yüreðe yazan,
O sevgiyi öz kültürde bulmuþuz.

Türk’ün þanlý soyu Oðuz’u baðlar,
Oðuz sevdamýzdýr geçse de çaðlar;
Sakarya türküsü özüne aðlar,
Mevsim dönmüþ, bir gül gibi solmuþuz.

Özümüz; Türk- Ýslam, tarihe bakýn.
Mazimiz Turandýr, gelecek yakýn.
Nerede bin atlý, nerede akýn?
Bir Allah’a, bir vatana kulmuþuz.

Tuna sessiz çaðlar sularý durgun,
Pilevne düþüyor Paþasý yorgun.
Verir mi kýlýcý yurduna vurgun?
Elimiz, kolumuz baðlý kalmýþýz.

Ata yurdu, cennet diyar, oralar;
Esir Türkler göçe zaman sýralar,
Altaylarda deva bulmaz yaralar,
Balkanlardan boynu bükük gelmiþiz.

Ýstiklal, andýmýz; taviz vermeyiz,
Toprak namusumuz, geri durmayýz,
Ýþimizi yaban ele, sormayýz,
Þükür, vatan sevgisiyle dolmuþuz.

Zýrhýmýz imandýr, ýþýk sönmesin;
Ýnanç kalemizdir, ezan dinmesin.
Var ol Cumhuriyet, bayrak inmesin;
Son yüzyýlda Atatürk’le gülmüþüz...

Rabia Barýþ
Sosyal Medyada Paylaşın: