Sözün bittiði yerdeydi Anlamýný yitirmiþti kelimeler Zaman tükenmiþ, dinmiþti gözyaþlarý Acý biteviye ve kalýcýydý hasret Son yapraklarý dökülmüþtü hazanýn Ve mevsim zemheriye dönüyordu Kar yaðýyordu! ... *** Gecenin üstüne serilen bembeyaz yorgan Anýlarý örtüyordu… Ve “maziye dair” ne varsa Onlar, üstüne düþeni yapmýþlardý(!) þüphesiz Kalaný; tabiat tamamlýyordu! .. Dallarý eðilmiþti genç ardýçlarýn Kuþlar sýðýnacak yer arýyordu Kar yaðýyordu! ... *** Yýllar eridi, “o kýsacýk” bir an’da Umuda ait ne varsa ve ne varsa yarýna dair Donmuþtu! ... Üþüyordu! .. Ve yaðan kar Yüzlerinde ki çizgileri dolduruyordu Adam kadýna, kadýn adama baktý Saçlarý aðarýyordu Kar yaðýyordu! ... *** Ne kadar da çok severlerdi lapa lapa yaðýþýný Þöminenin alevi yýrtarken karanlýðýný gecenin Ve sýçrarken kývýlcýmlar yýldýz gibi dört bir yana Birbirlerinin gözlerindeki parýltýyý seyre dalarlardý Ve dalarlardý gecenin karanlýðýna Esen rüzgâr bir bir hatýrlatýyordu Kar yaðýyordu! ... *** Ayak izlerini örterken gidiþinin ardýndan Tipiye dönmüþtü kar Ve yaklaþan fýrtýnayý müjdeliyordu(!) Gece karardýkça, inadýna beyaza boyuyordu Vazoda ki son beyaz gül solmuþtu susuzluktan Ve üþümüþ elleriyle “adam” sessizce aðlýyordu Kar yaðýyordu! ... *** Cazýrdayan kibrit, bir sigara tutuþturdu Dumaný raks edip giderken rüzgârla gökyüzüne Hýçkýrýk sesi kaybolup eridi tipinin hýþmýyla Yaðdýkça, yaðdýkça her þeyi örtüyordu! .. Bahardý ya,“bütün aþklarýn þairi” Sevdalarý ise “karakýþ” yazýyordu Kar yaðýyordu! ... *** Sonbahar kadar yorgundu ömür, Bahara ulaþamayacak kadar yaþlý, Ve bitkindi, sevdalarý kaldýramayacak kadar Umudun saçaklarýndan buzlar sarkýyordu Dinmiþti tipi… Lapa lapa düþüyordu yine Düþerken bir hüzzam þarký söylüyordu Kar yaðýyordu! ... *** Bir kardelen takýldý gözlerine adamýn, Ýnatla uzatmýþtý baþýný, yukarý hep yukarý Var gücüyle savaþýyordu Devriliyordu adam… Kardelen dikleniyordu Ýmrendi adam! .. Yandý” tükenen umutlarýna” Kardelen gülümsüyordu Kar yaðýyordu! ... *** Bahardý doðduðunda ve sevdiðinde bahardý Dört mevsimde “baharýnda kýþlardý” O kadar uzaktý ki ölüm, Ve bir o kadar umut doluydu yüreði! .. Düþ de olsa gördüðü, “düþünde vuslat vardý” Oysa “hasret” can veriyordu Kar yaðýyordu! ... *** Topraðý kar örtmüþtü, adamý “ölüm” Son sayfasý da okunmuþtu kitabýn.. Sýyýrýp attý üzerinden bedenini Aðýr geliyordu! . Dudaklarýnda garip, beyaz bir tebessüm Ve “ruhu” göklere yükseliyordu Kar yaðýyordu! ..... *** Ve yaðdýkça, Bedenini de örtüyordu
Kadir Albayrak
Sosyal Medyada Paylaşın:
kasev Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.