MERSİYE
MERSÝYE
Ey gazeller mülkünün mutena köþkü aruz,
Tarihin çöplüðüne dökülen nefis bâde.
Senin sarhoþluðunu hasretle özlüyoruz,
Þiire kanat takmak sana mahsustu sade.
Nice ilhama senin ahengindi ses veren,
En ince hâyalleri terennüme yeterdin.
Sendin bize en içli naðmeden nefes veren,
Þimdi nerelerdesin, postu nereye serdin.
Sen gideli bir zaman heceye gönül verdik,
Yeni mýsralar ördük güzel Türkçe’miz ile.
Bu milli bahçemizden taze çiçekler derdik,
Arýk nazýn, sitemin boþuna ve nafile.
Baþka renkler aradýk sanatýn baharýnda,
Sihirli denizlere açýk yelkenlerimiz.
Bu þiir ikliminin duru sabahlarýnda,
En sade naðmelerle serinledi tenimiz.
Son ihanet samýnda bozuldu bütün büyü,
Sanat diye sürdüler her türlü safsatayý.
Bir yalancý sevdaya feda ettik ölçüyü,
Ne yazýk geç fark ettik bu zehirli hatayý.
Þimdi ne aruz kaldý, ne hece o kadar þen,
Kaba demirci ile kuyumcu ayný safta.
Sisler ardýnda mahzun unutuldu o gülþen,
Kargalar bülbül diye öter oldu etrafta.
Ne kafiye kaygýsý, ne vezin endiþesi,
Sanat dedikleri þey artýk iþporta malý.
Büyük sanatkâr o dur kimin çýkarsa sesi,
Batý hayranlýðýna sýrtýný dayamalý.
Böyle bir yozlaþmayý hak ettik mi bilemem,
Musikimiz avare,þiirimiz elemli.
Silen silsin maziyi bana bakma silemem,
Lisaným perperiþan, onun da gözü nemli.
Gönlüm halk ozanýnda bir o kaldý saf,duru,
Bütün arzum, dileðim onu çalmasýn kýrað.
Sazlý, sözlü þiirde bulacaðým huzuru,
Sönmesin milletimin yaktýðý nurlu çýrað.
Ýbrahim Saðýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.