RESMİMİN ŞİİRİ

Ne zaman hüzünlenip, efkârlansam
Oturur, kelimelerimle resimler çizerim.
Aklýma düþünce sen, yanýmda seni arasam,
Göklerde uçar; daðlarý, denizleri gezerim.
Beklerken vuslatýný, hicrânýný bulursam,
Ýþte ozaman bil, hayatýmýndýr bu resim.

Hançer gibi keskin, gül gibi zarif bir göz;
Utandýrýr beni, bazen çýldýrtýr; senin gibi inadýna.
Rüya gibi; diþi kaplaný anýmsatan bir yüz,
Ýnanmazdým seni görmesem ne meleklere ne de kanadýna.
Yalan deðil; sende gördüðümü anlatýyor bu söz,
Eðilmeden, bükülmeden çizdim bu tabloyu; kabul et hatýrýma.

Biliyorum, çoktur hatam, affedilmez günâhým,
Býrakma beni n’olur tekrar terkedip gitme,
Arþa çýktý bak feryâd-ý figâným.
Anlatamam ben kendimi ey gamlý bübül sen de ötme,
Çekilsin aþýklar inzivaya; duyulmasýn ne senin ne de benim âhým.
Merak etme sevgilim! seni alâkadar etmez! Benimdir bu portre.

Býrakýp da beni böyle incir aðacý dikme ocaðýma.
Dilenci deðilim! Ama anla beni gül yüzünü göster.
Hazzýný alýnca bakacaksýn, bakacaksýn hep dudaðýma,
Þunu bil ki kanayan bu yaralý yürek de seni Ýster.
Hissedebiliyorum, az kaldý geleceksin kucaðýma.
Asacaðým ozaman yataðýmýzýn baþucuna; nü bir poster.


10/01/2008 NUMAN SAYAR

Sosyal Medyada Paylaşın: