Şu Hayat Ne Hoş...

Ötelemek kolay geldi belki
Ya da çizmek bir kalemde
Bu davetsiz aþký.
Yürekteki izi silinmezdi belki,
Varlýðýnýzý saran eski sevdalarýn.
Belkilerin içinde kalakaldýnýz.
Ben davet etmedim ya, dediniz.
Bilmiyor musunuz ki
Tek davetsiz misafirdi aþk.
Köþkler, saraylar istemezdi
Yer minderinde de otururdu,
Çimde de...
Unuturdu hatta
Kendinden önceki sevileni.
Görmezdi ki gözü dünyayý...
Bilemediniz.
O kadar ayakta bekledi ki aþk,
Bir yer göstermediniz.
Siz bunu nasýl yaptýnýz?
Oysa ne kadar da içtendiniz...
Kapýnýzý kapatýp sýmsýký,
Bir soluðu içeri sokmadýnýz.
Hissetmedi mi teniniz,
O alevin esintisini
Yazýk ettiniz.
Belki bilerek, belki bilmeyerek
Ressamýn tuvalinde fýrça oldunuz.
Birkaç fýrça darbesiyle
Gökkuþaðýný siyaha boyadýnýz
Ve þu fýrçaya tutunarak
Yan tuvaldeki bahar tablosuna geçtiniz.
Bir þarký tutturdunuz hafiften,
Islýðýnýz tabloda fýrtýnaya döndü
Ve tablodaki o güle adýnýzý yazdýnýz.
Þaþýrttýnýz...
Hani nerde eski sevdanýz?




Serap Hoca


Sosyal Medyada Paylaşın: