Neyzen ile Sohbet
Gülizâr Makamý’ndan
Ýsfahan’a geçtim
Ney Taksimi’ni dinlemeye..
Ne gecem sabaha kavuþtu,
Ne gündüzüm akþam oldu
Kayboldum sandým..
Öyle bir þikayet var ki;
Ýçimde..
Aðlaya aðlaya adandým
… Ve insan olduðuma, aðladýðýmý, anladým.
Açtým en derinlerden
Buselik’i
“Ey” dedim, “Ney” dedim,
“Neyzen olmak vardý þimdi”
… Ve sordum önüme gelene:
Evc dinledin mi evc?
Ardýndan Evcara?..
Yaktýn mý bir de cigara?
Vardý mý elin sinene?
Yandýrdýn mý içine,
Pare pare ecdine?
Vardýn mý dengine?
Hey gidi bir de zengine..?
Girdin mi, nezdi ne?
Gözündeki fecri ne?
Neva ve Nihavent seni çaðýrýr
Yaklaþýrsan Mahur’a
Gözlerine bakma ha!
Yum sýký sýký gözlerini
Dinle Fecr’ini
Anlatýr sana Ecri’ni..
Segâh, Sultâniyegâh ve Yegâh
Aþk’ý aradým dergah dergah
Bestenigâr çalýyordu Neyzen
Ýçimde Acem Makamý..
Dedi: “Nerden geldin”
Dedim: “Acem’den”
“Ol” dedi, “Otur” dedi.
Tüm þaþkýnlýðýmla
Çöktüm hemen secdeye..
“Nasuhi” dedi, “Rast” dedi..
“Bilir misin, dinledin mi”
“Rast benden uzak.. Nasuhi bana tuzak..”
Eðdim baþýmý, devrildi gözlerim yere..
“Dur, dinle” dedi, “Bak ki; diyem derdini”
… Ve aldý eline Ney’ini..
Dile geldi..
Acýlarým azaldý dinledikçe,
Aþk sarar oldu benliðimi..
Ýçimdeki “Be hey’ler” uyandý;
“Hey” dedim, “Hey hey”
Ýçimdeki haykýrýþlarýmla..
Karcigar Makamý’yla cigerimden aðardým.
Baþ eðdim,
Pençe durdum,
Divana doðruldum,
Yorgundum..
Zýpkýn gibi oldum.
Neyzen güldü,
Dedi: “Gül-i zâr”
Baktým, gözlerinde ‘Feyyaz’ var
Dedi: “Aþk’a dair varsa içinde Özlem”
Korktum cümlenin gerisinden
Anlayýþýna sýðýndým edebimden
Dedi: “Korkma, yaslan yüreðine..
Dinle kalbini, bil kendini”
Bilirdim bilmesine içimi,
Bilmezlerdi ki;
Hûþu içindeki indimi..
Dedi: “Sen yoksun, Biz varýz”
Dedim: “Ben yok, Biz var”
“Þu Cennet’in anahtarý kendi kalbinde”
“Kalbim” dedim.. “Evrene daðýldý”
“Ýyi iþte.. Ya Ruh’un?”
Dedim: “Ruhum, Eyyam’da kaldý”
Dedi: “Zamanda kýrma ruhunu”
Dedim: “Hiçliðe karýþamayan bedenimden kýrýldý”
“Var” dedi, “Al Ney’inin nefesini.. Dinle sesini..
Tüm Ruh’lar alýr Feyz’ini”
“Sen ki; yaslan yüreðine
… Ve bil ki; dað olmuþsun,
Durgunsun..
Koy ver duygularýný satýrlarýna
Ki; okunsun.
Korkma yalandan-yanlýþlardan;
Duygularýna dokunulursa,
Dokunulursun.. Kilim gibi”
… Ve çýktým yola..
Dedim kendi kendime:
- “Dokunulan kilim çok”
(
Kabýna sýðmayan bendenize, sorulanda “
Kim o”
diye.. Bundan böyle “
Kilimci”
dersem, þaþmayýn Hiç’liðimden..”
31 Ekim 2008 Cuma
Baþlangýç 14:45:36 ve
Bitiþ 15:59:32
Gülizar Özlem SARAÇOÐLU NOT:
Her hakký mahfuzdur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülizar Özlem SARAÇOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.