ANTAKYA

ANTAKYA
Erken vaktinde bir günün, seyrindeydim uzaktan seni
Uygarlýklar beþiði endamýn hayran býraktý beni

Þarký söylerken seni yeþilliðe çalan çamýn aþýklarýna
Ýhtiþamlý yüzün gülümsüyordu sabahýn ilk ýþýklarýna

Evlatlarýn sabahýn erken vaktinde iþlerine koþuþur
Rengarenk güvercinlerin gökyüzünde özgürce uçuþur

Sende aþk bir baþka oluyor notalarla yapraklar düþünce
Sevgililer düþlenir rüzgar esip içler üþünce

Sönmemiþ hala, tarihe meydan okuyan keskin bakýþýn
Zaten ülkemin barýþýna misal oldu binbir türlü nakýþýn

Anýlarýmýzý tazelerken aþka susayan güvercinlerin
Anladým ki artýk yorgundu fen ilmine inat eden semercilerin

Kültürlerin ahenkliði durmadan dans eder eskimiþ sokaklara
Sevgi, dostluk, kardeþlik köprüdür olmuþ sarý -esmer – aklara

Önce bize rehberlik yapardý çarþý baþýndaki çýnarýn
Sonra yorgunluðumuzu atardý köþe baþýndaki pýnarýn

Diyarýnla medeniyetlere çýlan bir kapýsýn
Zarif evlerinle semavi mabedlerinle eriþilmez bir yapýsýn

Bizlere özeldir, nice insaný eskiten tarihini koklamak
Sönen sevdalarý, kaybolan aðýtlarý bir bir yoklamak

Belen geçidinden ovana inenlere tek tek gül sundun
Her nedense gönüllere bir tebessüme taht kondun

Ama ben sitemliyim güllerinin kýrmýzý-beyazýna
Bir merhabaya esaretimi verdi yitik Antakya kýzýna

Sabahlarý selamlýyorum insanlarý ta uzun çarþýdan
Çünkü her selama gülümsüyor yitik sevdam, karþýdan karþýdan











Sosyal Medyada Paylaşın: