Şehri İkiye
Sen vesikalýk resmimi gazetelere vermiþsin
Solmuþ deðildir henüz teslim edebilirsin
Bir an durmadý ki göðsünün üst cepkeninde
Býrak kalsýn sarý soluk sayfalar içersinde,
kayýp aranýyor köþesinde…
Gök mü uçsuz bucaksýzdýr, deniz mi ufukta uzayan.
Yaðmur serpiþtiriyor, bir baskýn ucundayým, Ýstanbul yüzüme tükürüyor
Bütün söylenmemiþ sýrlarý tekrar geriye damýtarak
Kollarým kasýlýyor, ayaklarým çekiliyor mu desem
Çýnar aðaçlarýnda boy boy adamlar asýlýyor
Üçüncü sayfada dram diye anýlarak
Adam mý becerecektir yoksa kadýn mý, dur, gitme diyebilmeyi.
Ama bütün kelimeleri anahtarlýðýndan söker gibi
Tekerleyerek býrakýveriyorsun masanýn üstüne
“Git beni bekliyor su perisi”
Ne olmuþsun bilmiyorum, bu dönen iki kol arasýna sýkýþmýþ bayrak deðil ki
Bu gömleðin beyaz, kaptýrmýþsýn diþliler arasýna
Herþey ayan, gözlerin gökyüzüne kilitli
Ýstanbul’a kasým düþüyor þubat’ýn ortasýnda
Gecenin yüzüne vuruyor kýzýlý seni tanýdýðým ikindi vaktinin
Þehri ikiye Marmara deðil çatýk kaþlarýn bölüyor
Ve köprüler deðil, rüyalarým birbirine baðlýyor
Üstüme bir kasým örtüyorum, perçemin deðiyor gözlerime
Üstüme bir þehir býrakýyorum çýrýlçýplak, Yeditepe’ye inat
Güneþ iliþmiyor, yüzümü ellerin örtüyor gölgedeyim
Bir tepenin üstünden seni arýyor gibiyim, sanki ortasýndasýn, milyonlarýn içinde
Sanki her tepeden çukuru akanda sen varsýn
Hani iyiliði tuttu bu þehrin gözlerime seni bulduracak
Oysa gece vaktidir, güne çok uzaktayýz
Oysa gölgen çekildi, sanki topraða sindi
Yüzümü dönsem her yönden esen meltem sensin
Cereyanýnda kalansa ben iki þehrin
Sana sarý saçlý, sarý pudralý bir güneþ, gökçe
Ben yarýmca mýrýldandýðýn, köpük benizli ezgi
Sen bu melodiye apansýz es koymuþ nazým, dizgi
Ýçimde bir yerde dolanmakta siluetin.
Ezgi Gürçay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.