TUHAF GAZEL

Ayaklarýnýn altýna mahkum

Hergün canýmdan hikayeler.


Ellerim yüzüm, yüzüm ellerim

Söndür þu ateþi de, dökülsün pervanelerim.


Þu içimde baðýran avaza dek baðýrsýn

Bu heyuladan çeksin beni kurtarsýn.


Bak bu kelimene gamlarý boðabilirim

Bedava sevmeye, es’ara dalabilirim.



Bu eþkiya hayatýndan yoksul baþým vurulsun

Aç bi aç akbabalara etten sofra kurulsun.



Basit keþmekeþler, yorgun atlar eþekler

Birbirine karýþmýþ, altýn, demir döþekler.


Açýk yara yerlere merhem midir tezekler

Bundan mýdýr, küstahça konup kalkmada sinekler.



Sözlüðümden bilinip atýlýyor kelimeler

Bir garip yaþam geleneði, bölünüyor haneler.


Bazen mýsra zihnime melek midir benim

Çatýsýnda sabahýn, uykusunda gözlerim.


Canavarlar yýðýldý, tamtamlar asýldý yerlerine

Us ayýldý da, öyle bakýldý eserlerine.

Ezgi Gürçay 2006
Sosyal Medyada Paylaşın: