GÜN ÖZÜ

son kuþlarda mý gidiyor ne - son kuþlar
turnalar
saçaklarýnda sýðýnmacý bulutlar dokunarak kanat vuruyor
deli poyrazlar vadisinde günözüm rüzgar ve sesler
uzak zamanlara göçüyor
düþ sevdalarýnda düþe kalka büyüyen çocuk geçiyor
gözlerinde ufuk serpilmeleri
gün ilk defa doðmuyor ama
bu tan vaktinde çocuk
maviye bir baþka bakýyor, kýrmýzýda, renkler kayboluyor

renkler ve ahenkler
kalabalýk insan yýðýnlarýnda kaybolmaktan korkmuyor ilk
ilk
yumuþak benizli atýn yelelerinde bit dokunmuyor

gürültülerin arasýnda bir kadýn
kan kýnasý ellerinde çizik bir devrim gülümsüyor
o’(ba)na mý?
yüzü görünmüyor...

vazgeçmiþ denizlerinde bir balýk
aðlarýn gözlerinde titrek ait olduðu yere bakýyor
silkelense bir
bir silkelense dönecek ;
yýldýzlar diyor, yýldýzlar bu akþam-kum kadar-lar
birazdan kayacaklar
birazdan balýðýn pullarýna konup
geldiði yere yolculuyacaklar

yýldýz ve balýk
o ve sen
sokaklarda uðultular, yankýsýný güne düþüren bir sevda
dolanmaktalar...

çocuksamalar,
tavsanmýþ manzaralarda kýzýl yangýn ormanlarý,
mavi saman sarýlarýnda zamansýzlýklar
bir aþk’a dadanmaktalar...

Ýshak Konya( umutca)
Sosyal Medyada Paylaşın: