Uyandırma... yeterince yandım!

Saplantýma saplandým...
Aðýr yaralandým!
Kan kaybý ve can acýsý bir yana;
Ben, sensiz soluksuz kaldým!
Senden sonra, bir arpa boyu yol aldým.
Bir ileri iki geri deðil ama... yerimde saydým!
"Son bir bakýþ, son bir resim daha..." diye diye yandým..
Ve... Zamanla anladým.
Bu karmaþanýn içine beni atandýn!

Sahi... Sensiz bu hayat mý, karmakarýþýk...
Çekilmez...
Ve aksi oldu..
Yoksa benim ayaklarým mý kördüðüm olmuþ da...
Düzgün adým atamýyorum?

Aðýr yaralandým!
Ýþte, þimdi bütün dünyanýn yükü omuzumda...
Ve bütün yaralar avuçlarýmda..
Sana "gel" diye yazamayan kalemim istifada!
Her "gel" demeye çalýþtýðýmda kan-revan, dudaklarýmda!
Ah... Ne fayda! Ne fayda...

Sen ki...
Hayatýnda birisine daha,
Böylesi bir iþkence etmiþ miydin?
Böylesi hiç, sevilmiþ miydin?
Annen bile seni böyle sevebilmiþ miydi?

Aðýr yaralandým!
Ellerine baktýkça anladým ben hayatý...
Hatalarýnmýþ, yaptýklarýmýn bedeli!
Son gün hiç gelmeyecek, hiç gitmeyeceksin sanmýþtým...
Yanýlmýþým...
Yanýlmýþ, aldanmýþým...

Gözlerinden bir soluk daha aldým,
Þimdi senli bir hayali seyre daldým!
Uyandýrma...
Bak kâfi derecede yandým...


Sosyal Medyada Paylaşın: