Yokluğun Acıların En Belalısı

sevdiðin çiçeklerden getirdim kabrine görüyor musun
sevdiðin bulutlardan bir kaç damla gözyaþý
ansýzýn býrakýp gittin beni
kurudu aþkýmýzýn sevda aðacý

eriyorum bir köþede günden güne mum gibi
yokluðun gecelerde býçak yarasý
öpüyorum durmadan koynumdaki resmini
yokluðun acýlarýn en belalýsý

sevdiðin çiçeklerden getirdim sana görüyor musun
sevdiðin türküyü türkü evinden
ansýzýn býrakýp gittin beni
alamadým seni ölümün ellerinden

kesildi birdenbire o sevdiðin yaðmurlar
yokluðun gecelerde kurþun yarasý
bak iþte etrafýnda sevdiðin kuþlar
yokluðun acýlarýn en belalýsý

sevdiðin çiçeklerden getirdim sana görüyor musun
teker teker kopardým þiirlerimden
ansýzýn býrakýp gittin beni
içemedim son kez aþk þarabý elinden

þiirlerim kanýyor artýk içimde sisler
böyle sensiz bir bir geçiyorken mevsimler
yüreðime yer etti yokluðunun acýsý
yokluðun acýlarýn en belalýsý

ümit atayman
Sosyal Medyada Paylaşın: