İstanbul

Bu gece sýrýlsýklam kaldý tüm þehir.
Varlýðý bütün ihtiþamý ile gözümde devleþir.
Ýstanbul bende, ben Ýstanbul’un,
Gözlerinde sarhoþum bu gece…

Karanlýk caddeler her köþe baþýnda.
Uzanýr gözlerim Ýstanbul yollarýnda.
Sevdiklerim dolaþýr canýmda, kanýmda.
Varlýðým sürgün yemiþ hasretlerin baðrýnda.

Hasret, içimi yakan derin sancý,
Bu bendeki ben bana yabancý.
Ýstanbul bende ben istanbul’un,
Gözlerinde sarhoþum bu gece…

Þimdi gurbetin karanlýk caddelerindeyim.
Ayrýlýðýn karanlýðý çökmüþ üstüme.
Özledim Galata’yý, özledim kýz kulesini.
Özledim Eminönü’de balýk ekmek yemeyi.

Gecenin karanlýðýna boyanýr al renkleri...
Ýstanbul’un koynunda mavi düþleri.
Ýstanbul bende ben istanbul’un,
Gözlerinde sarhoþum bu gece…

Özledim kalabalýðýn içinde yalnýzlýðý...
Özledim Ýstanbul’u, özledim boðazý.
Özledim ozanýn çaldýðý sazý.
Buðulu gözlerimde Ýstanbul sel olup aktý,
Aktý bu gece...
Sosyal Medyada Paylaşın: