Çakır

Bir dað köyü var, yamaçlarda bir serüven,
Ormanýn derinliklerinden yanký bulur her çýðlýk,
Yavaþça süzülen bir kuþ, gökyüzüne eðilir,
Adý Çakýr, rüzgarýn öyküsü, kaybolmuþ bir iz.

Kanatlarý keskin, bakýþlarý derin,
Göðün mavisinde özgür, topraðýn yükü yok üstünde.
Bir bakýþla daðlarý aþýp, karanlýk ormanlara karýþýr,
Sonsuzlukta kaybolan bir iz, Çakýr olur, kaybolur.

Yýllar boyu izledi, her akþam güneþi,
Bazen denizin ötesinde, bazen yerin dibinde,
Ama hep bir düþte buldu kendini,
Uçmak mý en büyük hayal, yoksa kaybolmak mý?

Çakýr, bir zamanlar gülümsediði daðlardan,
Bir kýþ sabahý, gitmek zorunda kaldý.
Bütün kasaba sorar oldu: "Nereye?"
Ama rüzgarla birlikte, her yere Çakýr gitti.

Ve þimdi daðlar hala sessiz,
Rüzgar hâlâ çakýr gibi geçer,
Her bakýþta bir hatýra kalýr geriye,
Biliyoruz: Çakýr hep vardý, hep var olacak.
Sosyal Medyada Paylaşın: