Köydeki Yıkık Dökük Evimiz
Köydeki yýkýk dökük evimiz,
Duvarlarýnda çatlaklar, zamana yenilmiþ.
Bir zamanlar cývýl cývýl, sevgiyle doluydu,
Þimdi sessiz bir bekleyiþ, hüzünle yoðrulmuþ.
Çatýsýndan sýzar yaðmurun damlalarý,
Bir zamanlar yýldýzlar aydýnlatýrdý odalarý.
Kapýsý eski, gýcýrdar rüzgârda,
Köydeki evimiz, hüzünle anýlýr artýk orada.
Bahçede otlar büyümüþ, iz býrakmýþ terk ediþ,
Eskiden gülen yüzler, þimdi bir hayalmiþ.
Sobanýn külleri çoktan savrulmuþ rüzgâra,
Köydeki evimiz, hatýralarla dolmuþ kara kara.
Her çatlak bir hikâye, her yýkýntý bir iz,
Zamanýn acýmasýz eliyle þekillenmiþ.
Ama yüreðimde hâlâ ilk günkü gibi durur,
O yýkýk dökük ev, içimde hep sýcak kalýr.
Gözlerim kapalý, hayallere dalarým,
O eski günlere, o masum yýllara varýrým.
Köydeki evimiz, hüzünle yýkýlsa da,
Ruhumda yaþayan bir sevda hâlâ orada.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Barış Bayram KURT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.