ÖLÜMÜN KOKUSU

Karanlýðýn derinliklerinde bir fýsýltý,
Çürümüþ yapraklarýn hüzünlü bir aðýtý.
Topraðýn kokusu burnuma doldu birden,
Ölümün soðuk nefesi, tenimi titretti.

Sessiz sedasýz yaklaþan, kaçýnýlmaz son,
Gözlerim kapandýðýnda, nefesim kesildiðinde.
Hayatýn anlamýný sorgulayan bir feryat,
Ölümün kokusu, ruhumu yaraladý.

Unutulmuþ hatýralar, solan renkler,
Yaþadýðým her an, birer birer siliniyor.
Veda vakti geldi mi, bilinmez artýk,
Ölümün gölgesi, üzerime çöktü.

Belki de bu koku, yeni bir baþlangýç,
Bilinmeyen bir dünyaya açýlan kapý.
Ölümün ötesinde, ne var ne yok,
Bu soru, zihnimde yankýlanýyor.

Ölümün kokusu,sarýmsak gibi duyulur.
Etrafa sessizce yayýlýr kimseye danýþmadan,
Tartýnýn hesabý mahþerde soruluyor.
Þimdi hiçbir þey hissetmiyorum.



Sosyal Medyada Paylaşın: