HÜZNÜN HARMANI

Bu garip dünyada ne zaman nefes alsam,
Bir mutluluk vuslat gibi, yakýnda derken.
Ansýzýn kesilir yollar, düþer tüm rüyalar,
Gözlerimde bir hüzün, karýþýr gökyüzüne, serzeniþimden.

Diyorum, iþte bu kez,
Belki de tamamdýr hayatýn vaadi,
Belki artýk dinmiþtir gönlümdeki keder,
Ama yine bir fýrtýna, vurur hayallerimin sahiline,
Kýrýlýr her dalga, içimdeki umut gemileriyle beraber.

Kim sormaz ki, Neden böyle? diye,
Neden sevince hep acý düþer peþine?
Bir dönemece girdim ki, sonu yok gibi,
Boðulmuþ zamanýn içinde, bir cevapsýz hece.

Ve insan yorulur iþte, sorularýndan,
Cevap bulamadýðý her kanayan andan,
Yorulur, kendi sesine bile tahammülsüz,
Ve sonunda býrakýr kendini, rüzgâr nereye taþýrsa oraya.

Ama yine de yazýyorum bu satýrlarý,
Hangi boþlukta kaybolsam da,
Belki bir gün… belki bir gün der gibi,
Yine çiçek açar kuru dallarým,
Ve hüznümden yeþerir bir bahar naðmesi.

Ey yolcu, sen de benim gibiysen eðer,
Unutma, hüzün bile yoldaþ olur bazen,
Ve insan bazen en karanlýk boþlukta bulur kendini,
Ve boþluk dediðin, bazen yeni bir evrendir.

O yüzden býrak gidiyorsa, býrak,
Hayat hep ayný deðil, yaralar da iyileþir,
Ama unutma, yalnýz deðilsin bu dünyada,
Acýyý hüzünden, umudu karanlýktan çalan herkes,
Birlikte yazýyor bu garip hikâyeyi.

Belki de sonunda mutluluðun sýrrý,
Hüzne raðmen sevmeyi bilmekte saklýdýr,
Ve acýya raðmen ayakta kalmayý,
Bir gün, yeniden inþa etmek için, yýkýlmýþ hayalleri.

Ve ne zaman dönüp baksam geçmiþime,
Hep yarým kalmýþ sevinçlerin izleri,
Sanki mutluluk bir serap gibi,
Yaklaþýrsýn, ama dokunamazsýn o özlemi.
Bir þarký gibi dilimde, hep nakarat hüzün,
Bitmeyen bir döngü, hep ayný gün, ayný dün.

Ama bak, yýldýzlar bile karanlýkta parlar,
Belki de acý, ýþýðý anlamanýn yoludur,
Ve belki, düþen her umut,
Yeniden kalkmak için bir sýnavdýr.
Kendi küllerinden doðar bazen insan,
Ve hüzün, yol olur sonsuz ufka uzanan.

RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: