Boş Sandalyeler
Sofrada üç boþ sandalye
Her biri bir evlâdýmýn yeri
Çatallar, kaþýklar sessiz
Tabaklar soðuk, yemekler yetim
Duvardaki fotoðraflara bakýyorum
Küçükken kucaðýmda gülenler
Þimdi uzaklarda, kendi yuvalarýnda
Özlemin aðýrlýðý çöküyor omuzlarýma
Geceleri uykum kaçtýðýnda
Telefonlarýný açýp bakýyorum
Son gönderdikleri mesajlara
"Ýyi geceler baba, seni seviyorum"
Bahçedeki salýncak durgun
Eskiden kahkahalarý dolardý buraya
Þimdi yalnýz yapraklar dans ediyor
Rüzgârla birlikte aðlýyorlar sanki
Her bayram beklerim yollarýný
Kapýda çalacak zili düþlerim
Sarýlmalarýný, kokularýný özlerim
Her biri canýmdan bir parça, ciðerparem
Zaman ne çabuk geçti böyle
Dün bebeklerdi, bugün anne baba
Gurur duyarým baþarýlarýyla ama
Bu hasret de bir baþka yara
Telefonda seslerini duyunca
Gözlerim dolar gizlice
Her vedalaþmada içim burkulur
"Ne zaman geleceksin?" diye sorarým hep
Anne, bak çocuklar büyümüþ
Bizim gibi yuvalar kurmuþlar
Þimdi anlýyorum babamý
Özlemin yaþý yokmuþ, zamaný yokmuþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şair Veysel Sari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.