ruhumdaki kaosu süresiz uzatýyor hüznüm
dudaðýmdan koparýlmýþ ezgilerin
keder izi kalýr
yüreðimin onarýlmaz yazgýsýnda
bir baþýnalýðýmýn kaderin yol izinde
üþüyorum
düþündüm
gayrý meþru zamanýn uðultusunda
dinlemek anlamak deðildir çoðu zaman
dinlerken anlamsýzlýðý
anlama kabiliyetimden þüphe ettim
uyuttum içimde çoðu zaman soluðumu
Marmara’nýn tuzlu sularýnda gün batýmý
ve ben boðaziçin’de yalnýzlýk silüeti
eðreti dilime paslý bir týðla
örülür hüzün þarkýlarý
notalar serdengeçti
sözleri ateþ dalgasý
dur ihtarýna uymuyor asilim
aklýmýn tutarsýz tarafýnda
ölçüsüz keder
o þarký çýnlýyor beynimin labirentlerinde
eski kasetçalarda sezen
“ ah Ýstanbul Ýstanbul olalý
hiç görmedi böyle bir keder..”
Ýstanbul bana dar
ben Ýstanbul’a kýrgýn
Ýstanbul bana kýrgýn