KENT YOKSULU

Beton yýðýný, gökyüzü gri,
Sokak lambasý, tek dostu ben miyim?
Açlýk sýzýsý, kemirir içimi,
Bir parça ekmek, hayalim þimdi.

Yorgun beden, tükenmiþ umutlar
Çocuk yüzleri, kirli ve mutsuz.
Hayaller kurardýk, yýldýzlara bakarak,
Ulaþýlamaz bir rüya gibi sanki

Sessiz çýðlýklar, duvarlarda yankýlanýr,
Kim duyar ki, bu feryadýmýn karanlýðýný.
Bir damla sýcaklýk, bir elin sýcaðý,
Belki o zaman, biter bu yalnýzlýðýn þarkýsý.

Kader çizgileri, bizi nereye sürükler?
Bu kent savaþýnda, kim kazanýr bilmem.
Bir gün umut doðar, belki bir yerden,
Ve biz buluruz, kendi cennetimizi.

Benmiydim bu kentin yoksulu.

Sosyal Medyada Paylaşın: