BACASIZ EV
Dumanlarýn yükselmediði bir evde yaþýyorum,
Sýcaklýðýn yokluðu, yüreðimi üþütüyor.
Bacasýz ocaðýn közleri sönmüþ artýk,
Hüzünler dolmuþ, gözlerimde bir karaltý.
Eskiden dumanlar, gökyüzüne bir iz çizerdi,
Mutluluðun iþaretiydi, kalpleri ýsýtan.
Þimdi ise sessizlik, bir boþluk, bir karanlýk,
Bacasýz evde, yalnýzlýk bir yük artýk.
Soðuk duvarlar, sýcak bir söz bekler,
Ama kimse yok, sesini duyacak.
Bacasýz evde, umutlar sönük kalýr,
Yalnýzlýk, kalpte derin bir yara açar.
Bir zamanlar bacadan yükselen dumanlar,
Aile olmanýn, mutluluðun sembolüydü.
Þimdi ise kül olmuþ her þey, bitmiþ,
Bacasýz evde, yalnýzlýk bir felaket.
Tek baþýna yaþamak belkide hayatýn sonu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yazar ahmet huy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.