Paslı Topraklar Altında

Ölüm bir kutunun içine saklanmýþtý,çýktý bir gün kutudan,
Bekliyormuþ,zamaný geldi de tuttu insaný yakasýndan.
Aldý onu bir daha geri vermemek üzere,
Bir daha geri vermeyecek sevdiklerine.

Sonra mezarýn üzerine dikeceðimiz çiçekleri seçtik,
Ayaza dayansýn,uzun ömürlü olsun dedik.
Biraz kýzýl güller ve pembe zamabaklar ektik,
Süslenmeliydi bu mezar, bu mezar ruhsuz,bu mezar bitik.

Ölü bu güzel çiçeklerin kokusunu nasýl alsýn?
Nasýl geç kalmýþlýðýn paslarý topraktan ayýklansýn?
Biliyoruz,hiçbir çiçek mezarlarý güzelleþtiremez,
Ölünün yataðýnýn yorganý deðiþtirilemez.

Þimdi bu paslý topraklar altýnda çürüyecek bedenin,
Dokunmuþtum tenine son bir kez soluðun yok, tenin serin.
Keþke son bir kez bir þeyler söyleseydim,söyleseydin.
Artýk hiç duymayacaðým seni ama belki sen beni dinlersin.

Sosyal Medyada Paylaşın: