Zamandan Mahrum

I.

dilimde eski bir þarký seni hatýrlamaktan gelebilirdim
eski eþyalarý saklamaktan, çay demlemekten
ve ekmek kýzartmaktan gelmiþ olabilirdim
perdeyi asamamaktan ya da kilidi açamamaktan sana
asla soðumayan çay nedir bilmem ama onu üflemekten
ve daha nice evcil ritüelden söz etmeye artýk vakit kalmadý
vahþi yaralarýný sararken kalbimizin
günlerin sýrasýný unutuyorum, neden böyle bu sessizlik
babamdan öðrendim üzgünken aynalara darýlmayý
bakýþlarýmý kaçýrýrken susmanýn tarihini anlatabilirim
çiçek açmayan topraklarý, bir daha büyümeyen aðaçlarý
çocukluk defterinin en arkasýna gizlenmiþ saç tellerini
herkesten nasýl sakladýðýmý sana gösterebilirim


buraya bir ünlem çiz hemen, çok þaþkýnýz!
artýk tepki vermiyoruz, gece olduðunda lambaya üflüyoruz
bu çok tanýdýk, tekrar edelim
gece olduðunda lambaya üflüyoruz
masanýn ucunda yarým býraktýðým bir kitap duruyor, susuyoruz
neyimiz eksikse onunla tamamlýyoruz ya hayatý
birbirimize bakarken
içimizdeki aðýr boþluðu hissediyorum en çok
buraya bir pencere çiz hemen, biraz nefes alabiliriz


II.

dilimde eski bir þarký seni hatýrlamaktan gelebilirdim
unuttuðumuz bardaklardan, kýrýlmayan tabaklardan
ve eksik olan her þeyden sana
kapýyý çekememekten ya da çizdiðin pencereyi açamamaktan
düþtüðüm yerden kalkamamaktan gelebilirdim


tatlým benim, sevgilim, kahramaným
hatta hepsinden üç gram fazla
ellerimin sýcaklýðýný yanaklarýnda düþün
ve dram artsýn diye böyle anlarda
gözümüzden tek bir damla yaþ akmýyorsa eðer
gündelik telaþlarý suçlayabiliriz
bir trilyon duygusal veriyle suçlayabiliriz
uluslararasý krizlerimize bir,
kiþisel travmalarýmýza iki tweet daha ekleyebiliriz
hiçbir þey olmamýþ gibi sevemem bu dijital ironiyi
tutmadýðýmýz sözleri ve eksik býraktýðýmýz günleri
belki de hiç baþlamamýþ olan konuþmalarý
hatalý algoritmalarý ve kopyala-yapýþtýr hayalleri
hayali bozan, bir sonraki güncellemede silinecek olanlarý

dilimde eski bir þarký seni hatýrlamaktan gelebilirdim
tozlarý süpürmemekten ya da defteri kapatmamaktan sana
asla soðumayan çay nedir bilmem ama onu üflemeden içmekten
ve daha nice küçük ihmalden söz etmeye artýk gerek kalmadý

aklýmda bir tek bu kaldý:
ne kadar yavaþ yazýyoruz kendimizi
ve ne kadar hýzlý siliyor hayat bizi...
Sosyal Medyada Paylaşın: