Sessizlik, ince bir kýlçýk gibi saplandý boðazýma. Bir martýnýn kanadýnda unuttum sabahý, Yaðmur ,acýmasýzca dökülüyor bu þehre. Ben bir uçurumun kenarýnda, düþmemekle düþmek arasýnda oyun oynuyorum gölgemle.
Görüyor musun, yýldýzlar bile suskun, Bu sessizlik boðuyor beni. Sözcüklerin yarýsý kayýp yarýsý ölümü bekliyor usulca. Birisi geçiyor aynanýn içinden, kendi yansýmasýný bile tanýmadan.
Kim bilir, hangi rüyanýn yarýsýydým dün gece? Belki de, küçük bir hayatýn daha da küçük bir yok oluþuydu bu. Camýn buðusunda adýný yazdýðým ve sonra sildiðim an, zaman da sustu.
Þimdi bir gün, daha eksildiðim yerde, bir kum tanesi gibi unutuluyorum. Ellerimde kýrýlmýþ þiirlerden arta kalan küçük ama keskin bir sýzý, belki de hayattan öðrendiðim tek þey bu: Kendi içine düþen bir su damlasý gibi yalnýz olmak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Natuba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.