Gözkapaklarýmda biriktirdim gökyüzünü, hüznün eksik harflerini tamamladý sabah. Bir þehir akýp gitti avuçlarýmýn arasýndan, bütün sokaklar adýný unuttu.
Kýrýk aynalarýn kenarýnda bir gülümseme buldum ve kendime benzediðini sandým. Ama insan, en çok da kendi gölgesinde kaybolur, bunu öðrendim.
Zaman, bir sarmaþýk gibi dolandý bileklerime, çýrpýndýkça daha çok baðladý beni. Ve bu sessizlik, Belki de yalnýzlýðýmýn en kalabalýk hali.
Her þiir bir haritaydý önceleri, þimdi ise yönümü yanýltan pusulalar gibi. Saðýr ve dilsiz kelimelerle yazýlmýþ, bir defterin ilk sayfasýnda kaldý çocukluðum. Oysa büyümek, en sevdiðim masaldý eskiden.
Ve anladým ki, düþler de kýrýlýr insan gibi, bir kenara atýlýr sonra, toparlayacak birilerini ararlar hep.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.